Ζωγραφίζω τον Άνθρωπο, τη φύση του ανακατεμένη συνήθως με Φύση. Για το ίδιο πράγμα μιλάμε. Τον μέσα ουρανό και την ιδέα του. Τη πνοή του. Τα εσωτερικά του τοπία σε όλες τους τις εποχές. Τις λιακάδες και τα χιόνια του. Όλα μέσα στο περίγραμμα του σώματός του.
Παίζω με τις λέξεις και τις έννοιες. Αλλάζω το συμβολισμό τους. Αποτυπώνω τις μικρές στιγμές ως μεγάλες. Γιατί μεγάλες είναι.
Φτιάχνω καινούργιους κόσμους. Με λιγότερη πραγματικότητα. Με περισσότερο φως.
Ζωγραφίζω τη χαρά μου και τη λύπη μου. Ζωγραφίζω από χαρά, ζωγραφίζω από λύπη. Ζωγραφίζω τη μοναξιά. Τον ήχο του γέλιου. Το μαζί.
Το ευχαριστώ.
Την απώλεια.
Το βλέμμα των ανθρώπων, έτσι όπως αλλάζει όταν αγαπάνε, και γίνεται πελαγίσιο. Και τα μάτια των ραγισμένων, που μοιάζουν γυάλινα.
Ζωγραφίζω στη θάλασσα
Με νερό θαλασσινό.
Ζωγραφίζω τη θάλασσα
Τα βάθη και τις επιφάνειες.
Τα καράβια, έτσι όπως ξεφεύγουν απ’ το να είναι απλά αντικείμενα. Ζωγραφίζω ρότες . Λιμάνια. Ζωγραφίζω δρόμους και κατηφοριές. Ζωγραφίζω φορτηγά νυχτωμένα. Ταξίδια.
Ζωγραφίζω λουλούδια και κοράλλια. Δέντρα. Κοχύλια. Χιονισμένες κορυφές βουνών. Μνήμες και όνειρα. Παιδικές ποδηλατάδες. Ανθισμένα λιβάδια με νάρκισσους.
Ζωγραφίζω με τον καφέ μου. Δίπλα σε παράθυρα που κοιτάνε θάλασσα ή κορυφές βουνών. Στο τραπέζι και στο πάτωμα. Στο μπαλκόνι. Στον καναπέ. Μπροστά στη φωτιά. Στην παραλία. Στο δρόμο. Πρωί και βράδυ. Με άδειο ουρανό και με φεγγάρι. Ζωγραφίζω την έμπνευση. Με έμ-πνευση. Στην ησυχία και με μουσική. Καθιστή, όρθια ή χορεύοντας. Ζωγραφίζω με κάρβουνο. Με ακρυλικά . Με μαρκαδόρους και με ξυλομπογιές. Με στυλό και υπογραμμιστές. Σε χαρτί. Σε καμβά και σε τοίχους. Σε ξύλο. Σε βάρκες. Ζωγραφίζω επάνω στο σώμα μου. Ζωγραφίζω τη σκέψη μου.
Ζωγραφίζω ρεαλιστικά και όχι. Με συμβολισμό και χωρίς. Με αφαίρεση και παραστατικά. Εννοιολογικά και μη. Μονοχρωματικά και με πολυχρωμίες. Με ποίηση.
Με καρδιά.

Σ.σ.: Στη λέξη θάλασσα, ποτέ δε βάζω τελεία.